دختري از آسمان

نمیفهمم چرا انقدر هممون خشم داریم، خشن هستیم و پرخاشگری داریم... خودم از همه بیشتر با وجود همه تلاش ها باز گاهی خراب میکنم و تا چند روز بهم ریخته ام. . . بنظرم رها هم خیلی گستاخ و لجباز شده بیشتر از گاهی باهم جنگ داریم هرچند بازنده منم چون نباید جنگی باشه باید بالغانه رفتارکنم تا کودکی رها رو کنترل کنیم اما نه من نه هادی نمیتونیم هنوز خودمون کودک درون لجبازی داریم که گاهی خرابکاری میکنه با رهای سه ساله مبارزه نابرابر میکنه... بعد از شکست هام دیگه هیچ چیز مثبتی نمیبینم همه چیز تاریک و سیاه میشه غم وجودمو میگیره پشیمونی بیخیالم نمیشه و کاش و کاشکی ها میان سراغم که ای کاش مادر بهتر و ارام تری بودم ای کلش مقوای دیواری ام سفید میبود نه اینکه ...